Gary Neville

Gary Alexander Neville werd geboren in Bury op 18 februari 1975 Gary Neville speelde in de jeugdafdeling van Bury FC toen hij werd benaderd door Manchester United om voor hen te komen voetballen. Samen met zijn twee jaar jongere broer die eveneens gevraagd was doorliepen ze de laatste jaren als junior in de jeugdafdeling van de roemruchte club.
In de zomer van 1992 werd Gary door Alex Ferguson bij het eerste elftal gehaald. Aan spelen kwam hij dat seizoen echter nog niet toe, maar tijdens de trainingen pikte hij veel op. Ook in het seizoen 1993/1994 was hij voornamelijk tribuneklant en mocht hij slechts met de sterren van het eerste elftal meetrainen. Toch maakte hij in dit seizoen zijn debuut voor Manchester United, tot meer dan één wedstrijd kwam het echter niet.


Het seizoen 94-95 was echter een keerpunt in de carriere van Neville, hij mocht nu met enige regelmaat zijn opwachting maken en mocht zelfs een enkele keer in de basis starten. In de 18 wedstrijden die hij voornamelijk speelde liet hij en erg positieve indruk achter, wat hem vervolgens in het nieuwe seizoen een basisplaats opleverde die hij ook niet meer zou afstaan. Neville zou uitgroeien tot een vaste waarde in het elftal van Ferguson en tevens van het Engels elftal. Tien seizoenen lang was hij een vaste kracht die altijd en overal op een basisplaats kon rekenen. In 2004 raakte hij wat meer uit de gratie bij Ferguson. Mede door een blessure moest Neville regelmatig verstek laten gaan en kregen andere spelers steeds vaker de voorkeur.

Op dit moment komt Neville nauwelijks nog aan spelen toe en slijt hij de tijd voornamelijk op de bank naast Ferguson en zijn mede bankzitters. Neville werd in zijn carriere maar liefst zes keer landskampioen van Engeland. De FA Cup won hij tot drie keer toe. Het meest succesvolle jaar in de carriere van Gary Neville is ongetwijfeld 1999.


In dat jaar won Manchester United niet alleen de FA Cup, maar werd het ook landskampioen en veroverde het de UEFA Champions League. "De cup met de grote oren" werd gewonnen in een enorm spannende finale met een zeer origineel en emotioneel slot. De tegenstander van Manchester United in die wedstrijd was FC Bayern Munchen. De Duitsers namen de leiding in de wedstrijd en leken de 1-0 voorsprong tot het eind aan toe te gaan verdedigen. Niets was minder waar, in de blessuretijd wist Teddy Sheringham te gelijkmaker te scoren en zodoende een verlenging af te dwingen, tenminste dat was waar iedereen op dat moment vanuit ging. De scheidsrechter liet echter nog een aantal minuten blessuretijd doorspelen en Manchester United kreeg een hoekschop. De bal kwam uiteindelijk terecht bij Ole-Gunnar Solskjaer die de bal achter Oliver Kahn wist te tikken. De beker was voor Manchester United en dus ook voor Gary Neville.