Solskjaer begon zijn carriere bij FK Haugesund, maar wist al snel de aandacht te trekken van Alex Ferguson, op dat moment voetbaltrainer van Manchester United. Solskjaer maakte de overstap naar de Premier League.
Bij Manchester United zat hij vrijwel altijd op de bank, echter hij mocht ook vrijwel altijd invallen. Ole Gunnar Solskjaer was in die tijd de ideale super-sub. Ondanks de weinige speeltijd wist hij regelmatig zijn doelpunten mee te pikken, vaak ook op cruciale momenten. Wanneer hij echter in de basis mocht beginnen, presteerde hij meestal onder de maat.
Tijdens de UEFA Champions League finale van 1999 mocht Solskjaer ook zijn opwachting maken als invaller. Op dat moment stond tegenstander FC Bayern Munchen reeds met 1-0 voor. Met deze zelfde stand brak de blessuretijd aan en gaf vrijwel niemand meer een kans voor Manchester United. De Duitsers zouden de wedstrijd immers "op z'n Duits" kunnen uitspelen en niets meer weggeven. Niets was minder waar, toen in de eerste minuut van de blessuretijd de bal terecht kwam bij Teddy Sheringham die de bal achter doelman Oliver Kahn in het net wist te deponeren. De vreugde bij Manchester United en haar supporters was groot, terwijl bij de Duitsers er een flinke teleurstelling zichtbaar was. Toch maakten ze nog kans, aangezien de verlenging voor de deur stond. Echter, de wedstrijd liep nog even door in blessuretijd en wat niemand voor mogelijk hield gebeurde. Vanuit een corner ontving Ole Gunnar Solskjaer de bal en wist hij Kahn opnieuw te passeren en bezorgde hij Manchester United op deze memorabele wijze de Champions League.
In mei 2004 raakte Solskjaer zwaar geblesseerd en stond hij anderhalf jaar aan de kant en vocht hij voor zijn revalidatie. Op 8 januari 2006 maakte hij zijn comeback in de wedstrijd tegen Burton Albion. De wedstrijd eindigde voor Manchester United teleurstellend in 0-0, maar voor Solskjaer betekende dit een einde aan alle problemen rondom zijn knieblessure
Geen opmerkingen:
Een reactie posten